Voorbij de wolken van vergetelheid straalt het leven onophoudelijk 

door de dagen en nachten van de eeuwigheid.

En achter de scènes in jouw theater van wanhoop 

blijft je wezenlijke zelf in staat van gelukzaligheid verkeren.

Jezelf zien als zo kwetsbaar, 

dat je je plaatst buiten het hartstochtelijke spel van het leven, 

is de enige tastbare dood.

Je bent zo veilig als je maar zijn kunt en altijd zult zijn, mijn kind,

 want je bent zuivere geest die niet sterft.

De getijden der verandering voeren altijd je meest dierbare scheppingen weg 

om plaats te maken voor de nieuwe droom 

die precies op dit moment wordt geboren.

Net als al wat leeft ben je hier om je je volheid te verwezenlijken. 

Wacht niet tot de dood de onmetelijke geest in je baart.

De dood verandert niets anders dan het vlees dat je gezicht verfraait.

Laat je dagen hier zijn om te leven...

Of het nu een dag, tien jaar of eeuwigheid duurt,

 verlaat je lichaam met een erfenis van moed 

voor allen die na je komen, 

opdat je je in vreugdevolle viering bij de overwinnaars voegt.

uit:  De terugkeer van de profeet/ Hajjar Gibran