NIEUW
MET EEN GLIMLACH DE WERELD ROND
Als hoop dreigt te verstikken
op de mestvaalt van een verloren beschaving
en mensen wezenloos en radeloos over de wereld dwalen,
als nog meer zieke wereldleiders oorlogszuchtige taal uitslaan
en het lied van een laatste nachtegaal
wegsterft in verdord kreupelhout,
dan nog zal ik trachten
met een glimlach de wereld rond te gaan.
Ze zijn er nog,
al worden hun namen nauwelijks genoemd.
Zij, die een helpende hand van troost reiken,
mededogen en vergeving koesteren in hun hart,
stilte uitademen in woorden van liefde.
Ze zijn er nog,
al worden hun namen nauwelijks genoemd.
Vertrouwen blijf ik
op liefde en mededogen,
op de verborgen goedheid in mensen,
op de ongrond aller dingen
die ook wij in diepste wezen naamloos zijn.
Vertrouwen blijf ik
op de waarheid,
die alle leugens ontmaskert,
op het altijd trillend scheppend Woord
dat rust in de onmetelijke oceaan van stilte.
Vertrouwen blijf ik
op een glimlach
die verharde harten openen kan
als rozen die bloeien in een eeuwige lente.
Uit het boek 'Met een glimlach de wereld rond, Bespiegelingen'
© Marcel Messing