Het Rozenkruis

Hoe komt het,als in het leven van een mens de drang naar het hogere en ware leven, tot absolute menswording spreken gaat?
Hoe komt het, dat een mens op deze drang begint te reageren, hoe dan ook, eventueel zonder dialectisch zichtbaar resultaat?
Het is de herinnering, het onderbewuste verleden dat spreekt!
Maar waarom spreekt dan het onderbewuste verleden bij de ene mens, om bij de andere geheel en al te zwijgen?
Het feit dat er een herinnering is, wordt veroorzaakt door een gedeeltelijk ontwaken van de hogere, ware mens; door het ontwaken van de centrale geestkern, die van Godswege haar rechten gaat opeisen en een zwaard steekt in de biologische mens.
En nu zijn er geweest, die onder de invloed van dit ontwaken de aarden gevangenis van esoterische gemakken wilden voorzien. Er zijn er die in de biologische waangestalte een plaats wilden inruimen voor het hogere wezen.
Doch er zijn er ook die dit zedenbederf en dit geestesbederf pertinent weigeren... en dát is het Rozenkruis... dat is het heilsgeheim.

Wanneer de mens leert inzien, dat de greep van de hogere mens niet afgereageerd kan worden door de persoonlijkheidscultuur en niet door de persoonlijkheidssplitsing, dan blijft er maar één ding over, één weg en één methode.
Dan moet het hogere wezen de herinnering opjagen tot een brand, en tot een adembeklemmende teistering, en tot een eenzaamheid, en tot een onmetelijk verlangen, en tot een afgrijselijk ziekmakend heimwee, en tot een wanhoop, en tot het hoofd-diep-verdoken-in-het-kussen om de snikken te smoren, en tot verloren en gebroken levensgedachten,en niets wordt helder, maar alles duister.
En dát is nu het heilsgeheim. Want deze dood der natuur, dit neerbliksemen van het vlees, het is de verlossing!

J. v Rijckenborgh